Steun aan de actievoerders: zorg dragen voor wie in de zorg werkt

Corona – nu al bijna drie jaar geleden – luidde een bijzonder moeilijke periode in voor al wie in de sector werkt. Medewerkers gingen tot het uiterste. Eerst waren er witte lakens en handgeklap, later verstomde het applaus en bleef de frustratie omdat de zo verdiende adempauze nooit echt kwam. Sinds de ergste golven van corona gingen liggen, kampen alle sectoren in zorg en welzijn immers met een gigantische structurele personeelskrapte.

Personeelsschaarste in de zorg is geen nieuw begrip. Alleen lijkt de vicieuze cirkel zich almaar meer te sluiten. De uitstroom in het beroep is groter dan de instroom; er is een groeiende en complexere zorgvraag, vacatures raken niet ingevuld, de werkdruk stijgt voor zij die in het beroep staan; daardoor is er meer ziekteverzuim en vervroegde uitstroom. Gevolg: nog minder personeel beschikbaar en beroepen die als zwaar en onaantrekkelijk worden gepercipieerd door jongeren …

Meer dan ooit groeit het inzicht dat we als samenleving bijzondere zorg moeten dragen voor wie nu in de zorg werkt. Zodat we ook hen niet massaal kwijtspelen. En dus moeten we het werk werkbaarder maken en druk van de ketel halen. Zodat onze medewerkers zich gewaardeerd weten, zodat ze zich goed voelen in hun job en niet voortdurend naar adem moeten happen. We moeten als werkgevers kunnen garanderen dat onze medewerkers hun werk veilig, goed en kwalitatief kunnen doen.

Daarom steunen de werkgevers uit de social profit de meeste eisen van de vakbonden. We moeten de loons- en arbeidsvoorwaarden kunnen herbekijken, bijvoorbeeld de vergoedingen voor onregelmatige uren en voor verplaatsingen naar het werk. Een aangepaste regelgeving moet ervoor zorgen dat de middelen niet gaan naar commerciële partners, maar rechtstreeks naar de medewerkers vloeien. En ja, we moeten ook durven bekijken welke zorg we kunnen bieden in tijden van schaarste. Want het werk moet haalbaar én werkbaar blijven.